Wybrałam się ostatnio do kina na film Noe: wybrany przez Boga, w reżyserii Darrena Aronofsky’ego. Film był dość mocno reklamowany w Internecie oraz telewizji. Miałam wielkie nadzieje związane z projekcją, chcąc ujrzeć coś więcej niż tylko zwykłą opowieść o wielkim potopie oraz niemiłosiernym stworzycielu nieba i ziemi. Co dostałam? Ogniste miecze, kamienne giganty oraz umięśnionego tytułowego bohatera, który szlachtuje swym nożem tych złych i potępionych. Czy to jednak źle? Czy nie tego chciałam? No, jednak zacznijmy od początku.
Główne role w filmie zagrali dość znani aktorzy. Noego zagrał Russell Crowe , jego żonę Naaeh Jennifer Connelly, troje dzieci Ile, Chama i Sema odpowiednio: Emma Watson, Logan Lerman oraz Douglas Booth, dziadka Noego zagrał Anthony Hopkins a w złą postać (Tubal-Kain) wcielił się niesamowity Ray Winstone.
Russell Crowe
Zwiastun był przygotowany tak by nie zdradzić kluczowych elementów filmu, nie można z niego było wywnioskować, że film będzie miał więcej wspólnego z kinem fantasy niż pobożną wizją i ekranizacją myśli reżysera. Powiedzmy sobie szczerze kto spodziewał się aniołów w postaci kamiennych golemów miażdżących swoje ofiary kamiennymi kończynami i przygotowaną przez siebie bronią? Nikt? No może trochę się tego spodziewałam, w końcu jest to kino amerykańskie, a na film wydano 130 milionów dolarów, więc gdzieś te pieniądze trzeba było wydać.
Na początku filmu mamy ukazany przekaz z Księgi Rodzaju. Tak więc dowiadujemy się o bratobójstwie Kaina, sporach jego potomków z prawnukami Seta, a także wielkim potopie mającym zniszczyć świat i dać nowe życie ocalałym.
Antony Hopkins
Osobą wybraną to stworzenia nowego, lepszego świata jest nasz tytułowy bohater Noe, który ma zbudować arkę, na której przeczeka apokalipsę wraz ze swoją rodziną oraz zwierzętami z całej ziemi. Akcja filmu skupia się w głównej mierze oczywiście na budowaniu ogromnej arki, ale również wewnętrznych przeżyciach głównych bohaterów, w końcu byli oni tylko ludźmi, a wizja budowy dużej zamkniętej łódki, z przechowaniem na niej lwów, tygrysów, pająków, węży, zmutowanych chomików zombie.. nie oczywiście bez chomików zombie, oraz świadomości, że wszyscy ludzie dookoła zginą, nie jest zbytnio przyjemna, prawda? Z całej śmietanki aktorów, najlepiej zagrał chyba Russell Crowe, sceny z nim są wysublimowane, świetnie oddające charakter granej przez niego postaci. Jego wewnętrzna walka między miłością do Boga, a miłością do rodziny jest wyeksponowana na odpowiednim poziomie, a całości filmowi dodaje on barwy i stylu. Emma Watson zagrała nader nienaturalnie, Anthony Hopkins, mimo wielkiego podziwu jakim darzę tego legendarnego niemal aktora, zagrał słabo, a odtwórca roli Chama, Logan Lerman, w mojej opinii powinien zająć się tym co potrafi najlepiej, a więc graniem postaci w filmach dla dzieci i młodzieży. Podobała mi się rola Raya Winstone’a, miał on w sobie coś ze zwierzęcia – brutalny, inteligentny, przebiegły z niezwykłym instynktem przetrwania. Uzupełniał on całość.
Film miał być swego rodzaju dramatem psychologicznym ukazującym wnętrze głównego bohatera, jego miłością do stworzyciela, oddaniem i posłuszeństwem, z drugiej strony ukazaniem jego ludzkiego oblicza, miłości do najbliższych, będącej odzwierciedleniem jego sumienia. Czy to się udało? Po części tak, ale ocenę pozostawiam wam.