Elfy

Elfy to kolejne, niezwykle popularne stworzenia fantasy, bez których nie może istnieć żaden film, książka czy gra opierająca się o tematykę fantastyki. Obecnie, podobnie jak inne stworzenia fantastyczne, przeżywają swój renesans dzięki popularności literatury i kina tego gatunku. Elfy towarzyszą ludziom od wieków. Przypuszcza się, że wywodzą się z mitologii germańskiej, gdzie przedstawiane były jak malutkie, przepiękne istotki wyglądające jak ludzie, które dysponowały różnymi magicznymi mocami i były długowieczne lub nieśmiertelne. Elfy to duszki leśne, wodne, żyjące w studniach czy pod ziemią. Pojawiają się w wielu mitologiach.
W wierzeniach nordyckich elfy były ludzkiego wzrostu, choć ich budowa była bardziej smukła niż człowieka. Rozróżniano elfy światła i elfy mroczne, czarne elfy. Elfy światła wymieniane były razem z Asami (głównym rodem bogów nordyckich) zamiast Wanami (starsza dynastia bogów nordyckich). Wyrażenie „Asowie i Elfowie” miało oznaczać „wszyscy bogowie”, bowiem elfów traktowano jak bogów znajdujących się niżej w hierarchii. Co ciekawe, zacni, mężni czy zapisujący się w historii ludzie także mogli stać się elfami, jak choćby na przykład kowal Völunda. Natomiast czarne elfy żyły w Svartalfheimie i były uzdolnionymi kowalami, spośród których za najlepszych uznano synów Ivaldiego, ojca Idun. Zdarza się, że czarne elfy są utożsamiane z krasnoludami, choć nordycka literatura wyraźnie rozróżnia te dwie rasy.
Z nadejściem chrześcijaństwa wierzenia w elfy uległy zmianie. Istoty te stały się bardziej chochlikami domowymi, podobnymi do tych, ktre panowały w wierzeniach polskich. Wierzono także, że elfy to przepiękne dziewczęta, które żyją w lasach u boku swego króla. Kiedy jakiś śmiertelnik zobaczy ich taniec, to będzie mu się wydawało, że minęły godziny, a w rzeczywistości mijały lata. Podobnie zauważa Tolkien w swej powieści „Władca Pierścienia: Drużyna Pierścienia”, gdy bohaterowie mówią, że w mieście elfów czas płynie jakby wolniej. W Danii wierzono, że elfy to piękne kobiety, które zwabiały mężczyzn, by z nimi tańczyć tak długo i intensywnie, aż ci umrą. Podobnie było w przypadku polskich rusałek.
W niemieckich wierzeniach elfy to malutkie ludziki, których natura jest raczej psotna i złośliwa niż dobroduszna. To one zsyłały choroby na ludzi i zwierzęta, a także sprawiały, że ludziom śniły się koszmary (niem. Alptraum czyli dosłownie „elfi sen”). Pojawiają się w niemieckiej literaturze między innymi u Braci Grimm w opowieści „Szewczyk i Elfy”. W niemieckiej kulturze wierzono także, że elfy lub nawet sam król elfów pojawia się tuż przed śmiercią, a z jego twarzy można było wyczytać czy będzie ona bolesna czy łagodna.
W mitologii słowiańskiej elfy utożsamiane są przez badaczy z rusałkami i wiłami. W mitologii irlandzkiej elfy mają różne właściwości magiczne i od tego zależy ich typ – od latających, po chodzące po ziemi i strzegące jezior i lasów.