Wikingowie i ich wierzenia

Wikingowie to skandynawscy wojownicy, ale również podróżnicy, odkrywcy i handlarze. W okresie średniowiecza wszyscy mieszkańcy wsi i miast Europy drżeli na myśl o nich. Wikingowie rozpoczęli swoją ekspansję na początku VIII wieku. Dotarli do Anglii, Francji, Rusi, Polski, Bizancjum, Włoch, Sycylii, ale również na Islandię, Wyspy Owcze oraz Szetlandy. Jako pierwsi odkryli również Amerykę Północną.
Opowieści o Wikingach są niemal legendarne co i fantastyczne. Wierzyli w wielu bogów, a ich codzienne życie była bardzo mocno z nimi związane. Bogowie mieszkali w królestwie zwanym Asgard, które rozciągało się poza światem ludzi. Dzielili się na plemiona Asów i Wanów. Najważniejszym z Asów był Odyn (często wzywany przez wojowników Wikingów podczas walki).
Był on bogiem wojny i magii. Za nim plasował się Thor, który był władcą piorunów, wiatru oraz deszczu. Thor dzierżył młot Mjölner, który wzbudzał trwogę we wszystkich wrogach. Najważniejszym z Wanów natomiast był Njörd – bóg morza. Po nim były jego dzieci: Frey oraz Freya, którzy byli bliźniakami. Znany wielu osobom Loki, nie należał ani do Asów, ani do Wanów.
Był on przygarnięty przez bogów i doradzał w wielu sprawach. W pewnym momencie zdradził bogów i został za to ukarany (jadowity wąż sączył mu jad na twarz).
Wikingowie dzielili świat na 3 części. Pierwsza to wspomniany już Asgard, który należał do bogów. Kolejna to Midgard, czyli świat ludzi, który jest otoczony bezkresnym oceanem. Ostatnia część to Niflheim, czyli krain umarłych, którą rządzi olbrzymka – Hel. W części boskiej stoją dwa pałace. Walhalla – komnata poległych oraz Walaskjalf czyli komnata z tronem Odyna. W świecie ludzi żyły również olbrzymy, krasnoludy i elfy.
Wikingowie wierzyli by przebłagać bogów należało składać ofiary (głównie dla Odyna i Freya). Ofiary z ludzi raczej należały do rzadkości i dotyczyły jeńców wojennych. Niestety źródeł pochodzących od samych Wikingów praktycznie nie ma, a źródła kronikarzy chrześcijańskich są mało wiarygodne ze względu na kipiącą z nich wrogość w stosunku do kultury Wikingów. Inną sprawą był obrzęd pochówku, o którym istnieje kilka źródeł. Najbardziej dostojnym był pogrzeb w łodzi. Często ciało było spalane. Był to pochówek przeznaczony głównie dla wodzów Wikingów. Pozostałe obrzędy były bardzo różne i w poszczególnych grupach Wikingów mogły się od siebie znacznie różnić. Wojownicy, którzy zginęli w walce, byli zabierani przez Walkirie i prowadzeni do Walhalii, gdzie całe dnie ucztowali, jedząc mięso z dzika, pijąc miód. W przerwach walczyli. Rano natomiast budzili się bez ran i kaca. Nic dziwnego, iż każdy wojownik pragnął takiego końca.