Wilkołak

Kiedy na niebie pojawia się księżyc w pełni, słychać wycie wilków. Jednak to nie zawsze są wielki. To może być także wilkołak, czyli człowiek, który w pełnię przemienia się w wilka. Takie stworzenie występuje w wielu mitologiach, w tym między innymi w słowiańskiej czy germańskiej. Ogarnięty morderczym szałem wilkołak atakował ludzi i zwierzęta domowe. Zgodnie z wierzeniami, wilkołakiem można było zostać, kiedy ugryzł człowieka inny wilkołak lub poprzez rzucenie uroku. Czasami występowała informacja, że wilkołakiem można było zostać po natarciu się specjalną maścią. Jest to jednak mit mniej popularny niż dwa poprzednie.
Zgodnie z przekazami ludowymi, wilkołaki występowały już w starożytności. Jedna z legend mówi o królu Likaonie, który chciał przetestować bogów olimpijskich. Wraz ze starszymi synami dokonał mordy na najmłodszym, po czym obdarł go se skóry, poćwiartował i ugotował. Taką potrawę podał zaproszonym bogom na ucztę. Zeus szybko wyczuł, że to ciało ludzkie i w gniewie zamienił Likaona i jego synów w wilki. Inna wersja tego mitu mówi, że to Dionizos zamienił gospodarzy w wielki, by uniknęli śmierci. Ten mit został przyjęty przez pasterzy z Arkadii, którzy w bardzo krwawy i brutalny sposób celebrowali tę tradycję. Raz na dziesięć lat mordowano dziecko, przygotowywano z niego potrawę, którą spożywał wybrany mężczyzna. Następnie udawał się do lasu, do wilków, by zapewnić spokój pozostałym mieszkańcom.
Średniowiecze przypisywało wilkołactwo Berserkom, którzy w dzikim, morderczym szale zamieniali się w wilki i zatracali wszystko co ludzkie. Kolejne stulecia przynosiły nowe interpretacje wilkołaka i sposobu zamieniania się w niego. Oto pojawiło się wierzenie, że wilkołakiem można było zostać zawierając pakt z diabłem. Naturalnie wszczynano wówczas procesy w wilkołactwo, a najsłynniejszym z nich był proces mordercy Gilles’a Garniera, który dokonał mordu na kilku dzieciach. Złapano go na gorącym uczynku. Morderca przyznał, że zawarł pakt z diabłem. Skazano go na śmierć poprzez długie i okrutne tortury i spalenie na stosie.
We współczesnej kulturze tego typu wierzenia są naturalnie tylko w sferze filmów czy literatury. Kino i książka pokochały na nowo wilkołaka, podobnie jak wampira, za sprawią licznych motywów występujących w literaturze młodzieżowej oraz w filmach. Wilkołaki nabrały bardziej ludzkich cech i stały się bardziej sympatycznymi stworami. Powstał nawet oddzielny serial dla młodzieży pod tytułem „Wilkołak”. Motyw człowieka-wilka pojawia się także w bestsellerowej sadze „Zmierzch” czy w serii książek o Harrym Potterze. Co ciekawe, w medycynie, a dokładniej w psychologii, występuje likantropia czyli głębokie przekonanie pacjenta o tym, że staje się dzikim zwierzęciem. Oczywiście nie następuje przemiana fizyczna, jednak mentalnie człowiek jest przekonany o tym, że jest wilkiem i może stanowić zagrożenie dla siebie i otoczenia.